Episode 185

🎭 Ένα Μακάβριο Πάρτι Πάτρικ Χάμιλτον: Ματαιοδοξία με Θηλιά: Το Έγκλημα ως Τέχνη στην Κόψη του Σκότους

🪦 Υπόθεση

Σε ένα σαλόνι του μεταπολεμικού Λονδίνου, δύο νεαροί άνδρες διαπράττουν έναν φρικτό φόνο: στραγγαλίζουν έναν φίλο τους, όχι από μίσος, ούτε από ανάγκη, αλλά από αλαζονική πεποίθηση ότι μπορούν. Πιστεύουν πως είναι «ανώτεροι» άνθρωποι, άξιοι να αφαιρούν ζωές σαν φιλοσοφική πράξη. Το πτώμα τοποθετείται σε ένα μπαούλο – κεντρικό έπιπλο του σαλονιού – και εκεί, ακριβώς πάνω του, στρώνεται ο μπουφές ενός λαμπερού κοκτέιλ πάρτι. Οι καλεσμένοι; Ο πατέρας του θύματος, η αρραβωνιαστικιά του, ο πρώην της και ο καθηγητής των δραστών – τον οποίον και επιθυμούν να εντυπωσιάσουν με το «έξυπνο» τους έγκλημα.

💣 Η θηλιά, κυριολεκτικά και μεταφορικά, θα σφίξει…

👥 Χαρακτήρες & Σκιαγράφησή τους

Το έργο του Χάμιλτον βασίζεται σε χαρακτήρες-φορείς ιδεών. Δεν πρόκειται για συμβατικούς ήρωες αλλά για πρόσωπα-σύμβολα:

🔹 Μπράντον και Γκράναρ – οι δολοφόνοι, μαθητές της φιλοσοφικής υπεροχής του Νίτσε. Κυνικοί, παγεροί, με εσωτερική ανάγκη να αποδείξουν την «ανωτερότητά» τους μέσω της αφαίρεσης ζωής. Ο Μπράντον είναι ο κυρίαρχος, ο ηγετικός εγκέφαλος. Ο Γκράναρ ο αμφιταλαντευόμενος, το εκτελεστικό όργανο που δεν έχει την ίδια ψυχρή σκληρότητα.

🔹 Ρούπερτ Κάντλινγκ – ο καθηγητής τους, ένας άνθρωπος διανοούμενος, που τους επηρέασε με τις συζητήσεις του, αλλά ποτέ δεν φαντάστηκε πως οι ιδέες του θα υλοποιούνταν ως φόνος. Όταν αντιλαμβάνεται τι έχει συμβεί, βιώνει τη συντριβή του ως «πνευματικός πατέρας» των δολοφόνων. Ο ηθικός καθρέφτης του έργου.

🔹 Καλεσμένοι – οι λοιποί χαρακτήρες (πατέρας, αρραβωνιαστικιά, πρώην) λειτουργούν ως φορείς κοινωνικής αφέλειας, ευπιστίας ή τραγικής ειρωνείας. Είναι άνθρωποι που περιφέρονται αμέριμνα γύρω από ένα πτώμα, χωρίς να το γνωρίζουν – όπως πολλοί σήμερα ζουν δίπλα στο κακό, χωρίς να το αντιλαμβάνονται.

🔍 Ψυχογράφημα: Η Αλαζονεία ως Έγκλημα

Το έργο δεν είναι ένα απλό ψυχολογικό θρίλερ. Είναι μια μελέτη πάνω στην αλαζονεία. Η πράξη του φόνου δεν παρουσιάζεται ως εγκληματική εξαγρίωση, αλλά ως «διανοητικό πείραμα». Ο Μπράντον δεν σκοτώνει μόνο έναν άνθρωπο – επιχειρεί να επιβεβαιώσει πως ο ίδιος είναι Θεός.

Κάθε σκηνή είναι εμποτισμένη με το ρίγος της απόστασης: η απόσταση ανάμεσα στο έγκλημα και στην καθημερινότητα, ανάμεσα στη φιλοσοφία και στην πράξη, ανάμεσα στην ανθρώπινη φύση και στην ύβρη.

Ο θεατής δεν αγωνιά για το ποιος σκότωσε. Το ξέρει από την πρώτη σκηνή. Το ερώτημα είναι:

Πώς αντέχει η κοινωνία να χορεύει γύρω από ένα πτώμα, χωρίς να μυρίζει το θάνατο;

🕰 Ιστορικό Υπόβαθρο & Εποχή

Το έργο γράφτηκε το 1929 από τον Πάτρικ Χάμιλτον και πρωτοπαίχτηκε στο Λονδίνο την ίδια χρονιά με τον τίτλο Rope. Εμπνεύστηκε από την πραγματική δολοφονία του 14χρονου Μπόμπι Φρανκς από τους νεαρούς Λίοπολντ και Λεμπ, στις ΗΠΑ το 1924 – δυο φοιτητές που θέλησαν να βιώσουν τον «τέλειο φόνο».

Το 1948 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Άλφρεντ Χίτσκοκ, με τον ίδιο τίτλο, Rope («Η Θηλιά»), σε ένα συνεχές μονοπλάνο που αύξησε την ένταση. Στην Ελλάδα ανέβηκε για πρώτη φορά το 1998 στο θέατρο «Χώρα», ενώ έκτοτε έχει παιχτεί σε λίγες, επιλεκτικές σκηνές, λόγω της απαιτητικής του δομής και θεματολογίας.

🧠 Σύνδεση με το Σήμερα

Η εποχή μας βρίθει παραδειγμάτων αλαζονικής υπεροχής. Νέοι που σκοτώνουν για το “viral”. Άνθρωποι που προβάλλουν τον εαυτό τους ως “ανώτερο” λόγω πλούτου, γνώσης ή εξουσίας. Το έργο του Χάμιλτον λειτουργεί σαν καθρέφτης – μας δείχνει πόσο επικίνδυνη είναι η αδιαφορία απέναντι στην ανθρώπινη ζωή όταν περιτυλίγεται με θεωρητικό μανδύα. Όταν η φιλοσοφία αποκοπεί από την ηθική, γίνεται μαχαίρι.

📺 Στην εποχή των κοινωνικών δικτύων, το «μακάβριο πάρτι» είναι καθημερινό: τροφή, θέαμα, ειρωνεία, δίπλα σε πτώματα που δεν βλέπουμε. Κι όπως στο έργο, έτσι και σήμερα: Το μπαούλο είναι στο κέντρο του σαλονιού. Κανείς δεν το ανοίγει.

🎫 Η Αίσθηση του Θεατή

Ο θεατής δεν φεύγει συγκλονισμένος μόνο από το έγκλημα. Φεύγει συγκλονισμένος από τον εαυτό του. Από τη δική του άγνοια. Από το γεγονός ότι δεν υπήρχε κανένα «μυστήριο» να λύσει, μόνο μια αλήθεια να αντέξει. Το «Ένα Μακάβριο Πάρτι» δεν είναι θεατρική ψυχαγωγία. Είναι τελετουργία ενοχής. Σου θυμίζει πως όταν κοιτάς μακριά από το κακό, δεν το αποφεύγεις. Το επιτρέπεις.

✍️ Ο Συγγραφέας

Ο Πάτρικ Χάμιλτον (1904–1962), Βρετανός μυθιστοριογράφος και θεατρικός συγγραφέας, υπήρξε μετρ των ψυχολογικών θεμάτων. Εκτός από το Rope, έγραψε και το Gaslight, από το οποίο προέρχεται ο όρος «gaslighting» για την ψυχολογική κακοποίηση.

Η ζωή του στιγματίστηκε από την εξάρτηση στο αλκοόλ, αλλά και από τη διεισδυτική του παρατήρηση της κοινωνικής και ψυχολογικής παθολογίας. Το έργο του χαρακτηρίζεται από ζοφερή ατμόσφαιρα, πνευματικό βάθος και βαθιά απαισιοδοξία για τη φύση του ανθρώπου. Όμως μέσα απ’ το σκοτάδι, φώτιζε.

🎭 Ένα μακάβριο πάρτι… που συνεχίζεται όσο υπάρχουν άνθρωποι που θαυμάζουν την εξουσία περισσότερο απ’ τη ζωή. Ένα μπαούλο στο κέντρο της συνείδησης. Κι εσύ – είσαι καλεσμένος ή συνένοχος;

✨Angeli Georgia – Storyteller of Light

Η ιστοσελίδα μου

https://www.angeligeorgia.gr

Τα Podcast μου:

https://angeligeorgiastoryteller.gr

https://mithoikaipolitismoi.gr

https://akougontasmetingeorgia.gr

https://theatromeangeligeorgia.gr

Το κανάλι μου στο you tube

https://www.youtube.com/@angeligeorgia808/featured

Facebook σελίδα Αγγελή Γεωργία:

https://www.facebook.com/angeligeorgia