Episode 322
🌅 Η κυρά της αυγής – Αλεχάντρο Κασόνα 🎭 Όταν ο θάνατος φορά τη μορφή της πιο τρυφερής γυναίκας
🎙️Στο ηχητικό που παρουσιάζω, προλογίζω το έργο και επιστρέφω στο τέλος με έναν στοχασμό πάνω στη λεπτή γραμμή που χωρίζει την απώλεια από τη λύτρωση.
🌟 ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Τα έργα αυτά δεν τα βλέπεις· τα αισθάνεσαι. Τα κείμενα τους δεν μιλούν· ψιθυρίζουν. Και υπάρχουν θεατρικές στιγμές όπου η σκηνή δεν είναι τόπος, αλλά πέρασμα· ρωγμή ανάμεσα στο φως και στη σκιά. Τέτοιο έργο είναι «Η κυρά της αυγής», ένα ποιητικό μελόδραμα που σμιλεύτηκε για να θυμίζει πως ο θάνατος μπορεί να σταθεί με περισσότερη τρυφερότητα απ’ ό,τι η ζωή.
📚 Υπόθεση του έργου
Η οικογένεια Νάρκες ζει καθηλωμένη στην ανάμνηση της Αντζέλικα, της κόρης που χάθηκε στον ποταμό πριν από τέσσερα χρόνια, τρεις μόλις ημέρες μετά τον γάμο της με τον Μαρτίν. Το πένθος τους είναι τόσο βαρύ που έχει γίνει τρόπος ζωής.
Την επέτειο του χαμού της εμφανίζεται στο κατώφλι μια ξένη, μια «Προσκυνήτρια». Η μορφή της μοιάζει αθώα, σχεδόν εύθραυστη. Κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι· μόνο ο παππούς την αναγνωρίζει από μια σκοτεινή στιγμή του δικού του παρελθόντος.
Η ξένη δεν είναι ταξιδιώτισσα. Είναι η προσωποποίηση του θανάτου.
Από την καθυστέρηση ενός λεπτού αλλάζει η μοίρα: η Προσκυνήτρια αποκοιμιέται και δεν παίρνει τον Μαρτίν, που ήταν προορισμένος να χαθεί. Εκείνος, επιστρέφοντας από τον ποταμό, φέρνει μαζί του μια νεαρή γυναίκα, την Αντέλα, που είχε αποπειραθεί να δώσει τέλος στη ζωή της.
Η Αντέλα θα γίνει η δεύτερη κόρη, η νέα Αντζέλικα. Ο έρωτας, η ενοχή, η μνήμη και η μοίρα θα πάρουν τις θέσεις τους σαν κομμάτια μιας παλιάς τραγωδίας που δεν έχει ειπωθεί ακόμη μέχρι τέλους.
Κι όταν η αληθινή Αντζέλικα, ζωντανή αλλά συντριμμένη, επιστρέψει για συγχώρεση, η Προσκυνήτρια θα σταθεί μπροστά της και θα της δείξει ότι η μόνη λύτρωση είναι να πεθάνει πραγματικά, για να μείνει καθαρή η μνήμη της και να απελευθερωθούν όσοι την αγάπησαν.
🎭 Χαρακτήρες και ψυχολογικό βάθος
Η Προσκυνήτρια (η προσωποποίηση του θανάτου)
Δεν είναι θύελλα· είναι άνεμος. Δεν είναι τιμωρός· είναι λειτουργός του αναπόφευκτου. Ο Κασόνα της χαρίζει μια ανθρώπινη τρυφερότητα, μια λύπη γι’ αυτό που οφείλει να κάνει. Δεν χαίρεται με τον θάνατο· υπηρετεί την αρμονία του κόσμου. Τα λόγια της είναι γλυκά, τα μάτια της κουρασμένα. Αυτή η αντίφαση είναι η καρδιά του έργου.
Αντζέλικα
Το φάντασμα της ζωής, όχι του θανάτου. Επέλεξε τον δρόμο της φυγής και τιμωρείται με τη δεύτερη ζωή της, μια ζωή που δεν της ανήκει πια. Η επιστροφή της είναι τραγική, όχι επειδή ζει, αλλά επειδή δεν μπορεί να ζήσει.
Αντέλα
Η νέα αρχή. Το πλάσμα που αντί να πεθάνει ξαναγεννιέται, βρίσκοντας οικογένεια, ρίζες και έρωτα. Είναι η απόδειξη πως το σκοτάδι μπορεί να σπάσει όταν κάποιος σε κρατήσει από το χέρι.
Μαρτίν
Ο άντρας που έμαθε να ζει με μισή αλήθεια. Αγαπά την Αντέλα, αλλά κουβαλά το βάρος της Αντζέλικα. Ο εσωτερικός του διχασμός αποτελεί την πιο ανθρώπινη πλευρά του έργου.
🕰️ Ιστορικό πλαίσιο
Ο Κασόνα γράφει σε χρόνια εξορίας. Μακριά από την Ισπανία του εμφυλίου και του φόβου, στη Λατινική Αμερική, κουβαλά μέσα του τον πόνο ενός λαού που έχασε πρόσωπα, μνήμες, πατρίδες. Η σχέση του με το «Λαϊκό Θέατρο» και η παράλληλη δράση του φίλου του, του Federico García Lorca, δείχνουν το όραμά του: να φτάνει το θέατρο σε εκείνους που το είχαν ανάγκη όσο το ψωμί. Αυτό το έργο είναι τέκνο εκείνης της εποχής: ποιητικό, αλληγορικό, βαθιά ανθρώπινο.
🎯 Μήνυμα του έργου
Ο θάνατος δεν είναι τιμωρία. Είναι πόρτα. Και η ζωή δεν είναι βεβαιότητα.
Είναι δώρο που αξίζει μόνο όταν το μοιράζεσαι. Η «κυρά της αυγής» μάς δείχνει πως ο θάνατος είναι απαραίτητος για να υπάρξει λύτρωση, πως η μνήμη των νεκρών είναι ιερή όταν φωτίζει τη ζωή των ζωντανών και όχι όταν τη φυλακίζει.
🌊 Η προσωπική μου ματιά
Για μένα, το έργο αυτό είναι μια ποιητική λειτουργία. Δεν μιλά μόνο για την απώλεια, αλλά για τη συμφιλίωση. Για το πώς ο άνθρωπος μπορεί να αγαπήσει ξανά ακόμη κι όταν η καρδιά του έχει γίνει πέτρα. Η μορφή της Προσκυνήτριας είναι από τις ωραιότερες αλληγορίες του παγκόσμιου θεάτρου: ένας θάνατος που ζητά συγγνώμη, που κουβαλά καλοσύνη, που ζηλεύει το δικαίωμα να ζήσει και να αγαπήσει. Αν κάτι μένει μετά την αυλαία είναι ότι το φως επιστρέφει πάντα.
Ακόμη κι όταν έρχεται μαζί με τον θάνατο.
🎙️ Πρώτη παρουσίαση
• Πρώτη παρουσίαση: Ισπανία, δεκαετία του ’40
• Πρώτη ελληνική παρουσίαση: Ραδιοφωνική διασκευή, Ελλάδα
🎧 Ηχητική απόδοση
Σκηνοθεσία: Νίκος Πράπας
Ηθοποιοί: Ανδρέας Φιλιππίδης, Ρένα Γαλάνη, Μίρκα Πολύζου, Όλγα Τουρνάκη, Κάκια Παναγιώτου, Βούλα Χαριλάου, Λίλη Παπαγιάννη, Βαγγέλης Τραϊφόρος, Γιώργος Χριστόπουλος, Μαρία Δημητριάδη, Μαίρη Αρώνη
❓ Ερώτηση προς το κοινό
Πιστεύετε πως ο θάνατος, όταν παρουσιάζεται με καλοσύνη, μπορεί να γίνει δάσκαλος της ζωής;
💭 Στοχασμός
Η αυγή δεν είναι ώρα· είναι μνήμη. Και η μνήμη είναι ο τρόπος που ο άνθρωπος νικά τον θάνατο.
✍️ Angeli Georgia – Storyteller of Light ✍️
#ραδιοφωνικό θέατρο, #Casona #AngeliGeorgia #StorytellerofLight
🇬🇷 Για όσους θέλουν να κρατήσουν αναμμένη τη φλόγα αυτών των παραγωγών, υπάρχει μια μυστική πύλη:
👉 https://angeligeorgiastoryteller.gr/support
📚 Metabook: https://metabook.gr/angel67
🇬🇧 For those who wish to keep the flame of these creations alive, there is a secret gateway:
👉 https://angeligeorgiastoryteller.gr/support
🇬🇷 Για όσους θέλουν να κρατήσουν αναμμένη τη φλόγα αυτών των παραγωγών, υπάρχει μια μυστική πύλη:
👉 https://angeligeorgiastoryteller.gr/support
📚 Metabook: https://metabook.gr/angel67
🇬🇧 For those who wish to keep the flame of these creations alive, there is a secret gateway:
👉 https://angeligeorgiastoryteller.gr/support
📜 Εγγραφή στο κανάλι για περισσότερα θεατρικά έργα, μυστήριο και vintage ατμόσφαιρα!
